دوبی یکی از هفت امیرنشین امارات متحده عربی کمتر از دویست سال پیش دهکده‌ای از توابع مشایخ ابوظبی به شمار می رفت که با مهاجرت خاندان مکتوم در سال 1833 به یک شیخ نشین و بعدها مرکزی توریستی-تجاری تبدیل شد.
دوبی دهکده‌ای در جنوب ایران و در حاشیه خلیج فارس در همسایگی "دیره" بود که در دهه 1970 به عنوان یک مسیر تجاری در خلیج فارس و پل ارتباطی میان آفریقا و آسیای شرقی مطرح شد.
کلمه "دوبی" از ریشه "دَبا" است که نام نوعی ملخ است که در این منطقه زندگی می کرده‌است و گفته می شود اولین بار در منابع تاریخی نام دوبی در سال 1095 ذکر شده و اولین نشانه‌های شهرسازی در آن به سال 1799 بر می‌گردد.
با این وجود دوبی در سال 1833 توسط خاندان مکتوم به طور رسمی بنیانگذاری می شود و موقعیت جغرافیایی آن باعث می شود خیلی زود به بندر تجاری مهمی تبدیل شود.
سال 1966 و پس از کشف نفت در دوبی این شهر اولین گام برای تبدیل به یک منطقه ثروتمند تجاری را برمی‌دارد. در آن تاریخ کارگران برای کار در پروژه های ساخت و ساز از نقاط مختلف به این نقطه سرازیر می شوند تا جایی که در مدت کوتاهی جمعیت آن 3 برابر می‌شود.
اما گام بعدی برای تبدیل دوبی به شهری مدرن با خروج بریتانیایی ها از آن در سال 1971 برداشته می شود و این شهر به همراه ابوظبی و ۴ شیخ‌نشین دیگر کشور امارات متحده عربی را تشکیل می‌دهند.
در سال 1973 درهم امارات به عنوان واحد پولی رسمی کشور معرفی و در سال ۱۹۷۹ در یکی از محله‌های شهر با نام "جبل علی" یک منطقهٔ آزاد تجاری تأسیس می‌شود و شرکت‌های خارجی اجازهٔ واردات و صادرات بدون محدودیت را به دست می‌آورند. از آن تاریخ به جز یک وقفه کوتاه در جریان جنگ خلیج فارس در دهه 1990 این شهر با تلاش شیخ راشد بن سعید آل مکتوم به یک مرکز تجاری مهم در جهان تبدیل شده است.
در تاریخ سیاسی و اقتصادی دوبی دهه 70 میلادی از اهمیت ویژه ای برخوردار است و ساخت و ساز بسیاری از مهمترین مراکز اقتصادی و گردشگری از این زمان آغاز شده است. در همین رابطه عکس‌هایی از سال 1978 یعنی یک سال پیش از انقلاب اسلامی در ایران و هفت سال پس از تشکیل امارات متحده از دوبی وجود دارد که چهره متفاوتی از شهری که امروز شناخته می شود، نشان می‌دهد. گفتنی است عکاس این عکس‌ها نامعلوم است.
